In het digitale tijdperk van muziekstreaming is het een zeldzaamheid geworden om volledige albums te beluisteren, maar echte muziekliefhebbers weten dat het luisteren naar een album van begin tot eind een unieke ervaring kan bieden. In de reeks ’Vinyl Verhalen’ neemt Dennis Mikhout elke week een iconisch muziekalbum onder de loep. Tijdens deze ontdekkingsreis onthult hij de verhalen achter deze albums, variërend van klassieke studio-meesterwerken tot memorabele live-opnames, ongeacht het genre en tijdperk. Deze week: ‘Barbara Keith’ van Barbara Keith.

Door: Dennis Mikhout

In drie jaar tijd bij twee verschillende platenmaatschappijen een zelf getiteld debuutalbum opnemen, goede recensies ontvangen en daarna volledig uit de publiciteit verdwijnen. Barbara Keith deed het in 1972. Ik bespreek vandaag het tweede album van Keith, een album dat ondergewaardeerd blijft maar een verborgen juweel is voor de echte muziekliefhebber.

Barbara Keith werd geboren op 12 december 1946 in Boston, Massachusetts. Al op jonge leeftijd begon ze met gitaar spelen en eigen liedjes schrijven. Door op te treden in lokale clubs en koffiehuizen wist ze in de late jaren ’60 een kleine maar trouwe schare fans op te bouwen.

Keith’s eerste kleine doorbraak kwam toen ze werd ontdekt door Paul Rothchild, een bekende producer die eerder had gewerkt met onder andere The Doors en Janis Joplin. Rothchild was onder de indruk van haar talent en bood haar een platencontract aan bij Verve Records. In 1969 bracht ze haar debuutalbum uit, simpelweg getiteld Barbara Keith. Hoewel het album lovende kritieken ontving, wist het geen commercieel succes te behalen.

In de vroege jaren zeventig verhuisde Keith naar Los Angeles, waar ze al snel onderdeel werd van de op dat moment hippe muziekscène. Ze speelde in verschillende bands en werkte samen met een aantal gerenommeerde muzikanten. Het was in deze periode dat ze begon te werken aan haar tweede album. Wat ze wederom Barbara Keith zou noemen.

Tijdens het opnameproces van dit album werkte Keith samen met een aantal getalenteerde muzikanten, waaronder haar toekomstige echtgenoot Doug Tibbles, die ook de productie van het album op zich nam. Het album werd volledig opgenomen in de legendarische Record Plant Studios in New York, bekend om zijn ontspannen en creatieve sfeer. De productie van het album is eenvoudig maar effectief, met een focus op Keith’s zang en gitaarspel. Er is gekozen voor een minimalistische benadering, waarbij de arrangementen vooral de nadruk leggen op de kracht van Keith’s songwriting. Dit alles resulteerde in een zeer krachtig en intiem album. Welke tracks moet je vandaag nog beluisteren?

‘The Bramble and the Rose’: een van de meest geliefde nummers op het album en het toont Keith’s vaardigheid om poëtische teksten te combineren met een sterke melodie. Het nummer beschrijft de complexe en vaak pijnlijke dynamiek van liefde, in het nummer verbeeld door de metaforen van de braamstruik en de roos. De sobere begeleiding van gitaar en lichte percussie zorgt ervoor dat de focus op de tekst en de emotie blijft, waardoor het nummer een blijvende indruk achterlaat.

‘Detroit or Buffalo’: is een ander hoogtepunt van het album en een uitstekend voorbeeld van Keith’s verhalende manier van songwriting. Het nummer vertelt het verhaal van een vrouw die op een kruispunt in haar leven staat, twijfelend tussen de keuze om te blijven of te vertrekken. Keith’s zang is rauw en authentiek, waardoor de luisteraar de innerlijke strijd van het personage kan voelen. De begeleiding, bestaande uit een eenvoudig maar effectief arrangement van gitaar, bas en drums, versterkt de urgentie en emotie van het nummer.

Ondanks de hoge kwaliteit van het album en de lovende kritieken die het ontving, wist ook dit album geen commercieel succes te behalen. Teleurgesteld door het gebrek aan erkenning, trok Keith zich samen met haar producer (en inmiddels echtgenoot) Tibbles terug uit de muziekindustrie om zich op haar persoonlijke leven te richten. Ze bleef echter muziek maken en optreden in kleinere kringen, en haar werk bleef geliefd bij een kleine maar toegewijde groep fans. Zo heeft ze met haar man en zoon de band ‘The Stone Coyotes’. Afgaand op de 2500 maandelijkse luisteraars op Spotify beleeft ze met deze band ook geen commercieel succes.

In de loop der jaren hebben verschillende artiesten wel haar nummers gecoverd, wat toch getuigt van de blijvende invloed en kwaliteit van haar songwriting. Barbara Keith’s carrière is een verhaal van ondergewaardeerd talent en doorzettingsvermogen. Hoewel ze nooit de mainstream erkenning heeft gekregen die ze verdiende, is haar werk een verbogen juweeltje.

Dit maakt haar tot een unieke en waardevolle artiest die nog steeds ontdekt en gewaardeerd kan worden door nieuwe generaties muziekliefhebbers.