Maarten van der Weijden, hij zwom al eens de Elfstedentocht. En bij zijn eerste poging dacht ik dat er onder water gewoon een sleepkabel tussen de boot en Maarten lag. Toen ik hem achter die boot zag zwemmen met exact dezelfde snelheid, was dat gewoon het eerste dat in me opkwam. Maar ik heb gewoon teveel boeken van De Kameleon gelezen. Wat een deugniet was die Jelle toch om zich tijdens een zwemwedstrijd, door middel van een touwtje voort te laten trekken door de Klinkhamertjes.

Maar ik heb het met eigen ogen gezien. Ik ben er in 2019 zelfs speciaal voor naar Stavoren afgereisd. Ik wilde Maarten van der Weijden bezig zien. Voor de twijfelaars, ik kan jullie gerust stellen, ik heb geen touwtje gezien. Hij zwom de Elfstedentocht en moest daarvoor heel diep gaan. En dat valt niet mee als je aan de oppervlakte moet blijven. Hij liet de vele supporters in ieder geval niet in de Sneek.

Maar even zonder gekheid. Zet je eens af met één been op een schaats en kijk hoeveel meter ver je komt. Doe vervolgens eens een slag met één been in het water en kijk hoeveel centimeter ver je komt. Dan snap je het. Ik ben al bekaf als ik een keer heen en terug zwem in een 25-meterbad. Ik red dat niet eens meer zonder zwembandjes.

Maarten ging deze keer nog een stapje verder. Hij voltooide een Elfstedentriatlon. De triatlon bestond uit 200 kilometer zwemmen, 200 kilometer fietsen en 200 kilometer wandelen, met zo min mogelijk slapen en rusten tussendoor. Met die actie haalde hij ruim 3,7 miljoen euro op voor kankeronderzoek. Nu is er veel kritiek op van der Weijden. Hij zou te aandachtsgeil zijn en spotten met zijn gezonde lichaam. Maar ja, met wat achterover liggen op de bank en ‘zeiken’ op Maarten, komt er geen euro binnen voor kankeronderzoek. Je zou het ook toe kunnen juichen. Hij vroeg slechts om aandacht.

Deze megaprestatie mag en moét opgevat worden als meer dan het uitsluitend aandacht vragen voor de bestrijding van rotziekte nummer 1. Afgezien van het immense leed dat kanker met zich meebrengt en de totale verwoesting van de waardigheid van de persoon, wordt de patiënt dikwijls ook nog eens financieel door een achtbaan getrokken, zónder dat duidelijk is of de patiënt het eindpunt in goede toestand bereikt. En daarom ging Maarten deze uitdaging aan.

Ik denk dat er na hem geen mens meer zal zijn die dit ooit gaat proberen. Er hebben meer mensen op de maan gestaan dan helden die dit gaan proberen te ondernemen. Diep respect voor deze man! Dit mag wat mij betreft een jaarlijks evenement worden. Een event waar ook andere topzwemmers veel geld voor op kunnen halen. En tevens een Elfstedentocht waarbij het ijs altijd de juiste dikte heeft, dus een tocht die altijd ‘oan giet.’