‘Als je een Rolling Stones-fan bent en je komt ooit aan de Zuidfranse kust, moet je in Saint-Tropez zeker de Chapelle Sainte Anne bezoeken. Daar trouwden Mick Jagger en Bianca Pérez op 12 mei 1971.’ Dat zinnetje had ik ooit ’s op internet gelezen en had me altijd bezig gehouden. Ooit, ooit zou ik nog ’s naar Saint-Tropez gaan en daar de kapel bezoeken waar een van de meest chaotische bruiloften uit de geschiedenis heeft plaatsgevonden: het huwelijk tussen Mick Jagger en Bianca Pérez.
kustplaats. Jagger had slechts zo’n 75 huwelijksgasten uitgenodigd, onder wie Paul McCartney, Ringo Starr, Eric Clapton, Keith Richards, Ron Wood en diverse andere personen uit de internationale muziek- en modewereld.
De ceremonie bleek echter niet de rustige aangelegenheid te zijn die Mick Jagger zich had voorgesteld. Honderden journalisten, fotografen, alsmede nog ’s honderden nieuwsgierigen omsingelden de kleine kapel. Iconisch zijn de foto’s van Bianca in een wit broekpak met een spraakmakend decolleté en Keith Richards die languit onderuit gezakt ligt – met onvermijdelijke sigaret in de hand – in de kerkbanken van de Chapelle Sainte Anne.
Even voor de beeldvorming: Chapelle Sainte Anne is een lieflijk kerkje op het hoogste punt van een heuvel met uitzicht op Saint-Tropez. De kapel werd in 1618 gebouwd om God te danken dat hij Saint-Tropez van de pest had gespaard. Rondom de kapel heb je een adembenemend uitzicht over Saint-Tropez en de Middellandse Zee. De kapel is slechts drie dagen per jaar open voor publiek: op 18 mei, 16 juli en 15 augustus.
Afgelopen weken waren we op vakantie in de omgeving van Saint-Tropez. In die periode was de kapel dus niet open, maar dat weerhield ons er niet van om Chapelle Sainte Anne toch te bezoeken. Tenslotte vond daar ooit een legendarische gebeurtenis plaats uit het leven van een mijn grootste rockidolen: Mick Jagger. Zo’n plaats wil je dan als echte fan wel bezoeken: als ‘n soort gevoel van toch ooit op de plek te zijn geweest waar een zeer memorabel Jagger-moment heeft plaatsgevonden.
Uiteraard heb ik in ’t verleden wel enkele keren geprobeerd in de buurt van de Stones te komen, maar dat lukte maar ten dele en soms ook nog ’s puur bij toeval. De eerste keer was in 1976, toen ik als 17-jarige jongeman met twee vrienden naar het Stones-concert in het Haagse Zuiderpark ging. Het was ’t allereerste stadionconcert ooit in Nederland. En ook dit was een redelijk chaotische gebeurtenis.
Omdat we als 17-jarigen afhankelijk waren van openbaar vervoer naar huis, moesten we iets voor afloop van het concert het Zuiderpark verlaten. We waren al redelijk bij de achterzijde van het stadion, toen daar ineens een paar poorten open zwaaiden en er enkele grote auto’s vlak voor onze neus weg reden. We wisten ’t met z’n drieën zeker: daar zaten de Stones in en die reden dus vlak voor onze neus voorbij.
Hoewel ik in de jaren daarna best redelijk vaak naar een Stones-concert ben geweest, lukte het me niet om bij ze in de buurt te komen. Een aantal jaren geleden had ik meer succes en kon ik voormalig Stones-bassist Bill Wyman een hand geven na afloop van een concert met zijn Bill Wyman’s Rhythm Kings in de Mezz in Breda.
Natuurlijk had Wyman zo’n dertig jaar deel uitgemaakt van de Stones, maar toen was ie geen Stones-lid meer en had ie zijn eigen band. Misschien voelde dat iets minder, maar die rechter hand had dan weer wel dertig jaar het basswerk bij de Stones gedaan. Dus die handdruk had ik toch maar mooi te pakken.
Het zal echter steeds lastiger worden om Mick Jagger, Keith Richards of Ron Wood nog ’s ergens in levende lijve tegen te komen of te ontmoeten. Maar dan heb ik afgelopen week in ieder geval bij de Chapelle Sainte Anne in Saint-Tropez toch ergens in of op de voetstappen van Jagger gelopen. En dat geeft wel een gevoel van satisfaction.